Cela

Tylko kilka metrów. Metalowe pręty.
Siedzę w samotności. Od świata odcięty.
Od kilkunastu lat, ani żywej duszy.
Zamek już rdzewieje. Niemal się kruszy
Ściany odrapane. Odliczałem dni.
Cień w rogu celi nieustannie ze mnie drwi.
Nie wyjrzę przez okno, bo nie ma żadnego.
Nie zobaczę świata, zza pokoju brudnego.
Ciepły promień słońca, nie oświetli mi twarzy.
W tej szarej samotni, to nigdy się nie zdarzy.
Całe lata w cieniu. Żadnego zajęcia.
Jak tu trafiłem, nie mam pojęcia.
Odkąd pamiętam, siedzę w tej celi.
Inni na mym miejscu, już by dawno oszaleli.
Dla nich to mordęga, dla mnie rutyna.
Niczym dżin zamknięty w lampie Alladyna.
Ale prawdę mówiąc, lubię siedzieć w celi
Choć od innych ludzi, gruby mur mnie dzieli.
Dla Ciebie to siedzenie jest pewnie nic nie warte
Bo drzwi do mojej celi, od zawsze są otwarte